Był taki czas w moim życiu, kiedy właściwie ze wszystkim miałam pod górkę. Pracowałam wtedy w branży ubezpieczeń. Ten kto kiedykolwiek był agentem ubezpieczeniowym to wie dokładnie co mam na myśli. Jeśli nie wiesz o czym mówię, to wyobraź sobie, że masz sprzedać produkt, który przyniesie korzyść klientowi za jakiś dłuższy czas / nierzadko jest to nawet kilkadziesiąt lat! / lub w sytuacji kiedy spotka go jakaś przykra sytuacja / choroba lub nieszczęśliwy wypadek /. Albo jeszcze lepiej, to znaczy kiedy ta korzyść jest dla jego spadkobierców, sic! Niezłe wyzwanie, prawda? Tylko najpierw trzeba było tego klienta znaleźć i umówić się na spotkanie, aby przedstawić ofertę. A więc dziesiątki telefonów i ciągle za mała ilość spotkań. Do tego raportowanie, szkolenia i nieustanna presja na wykonanie planów. No ale jakoś dawałam radę a i pieniądze były nie najgorsze.

I wtedy zachciało mi się pełnić rolę kierownika zespołu, co oznaczało masę zadań i obowiązków, a co najważniejsze, oznaczało, że ja zarobię wtedy, kiedy zarobi mój zespół. Teraz wiem, że byłam zupełnie nie przygotowana emocjonalnie na takie wyzwanie. Przede wszystkim moje poczucie wartości własnej było na bardzo niskim poziomie, a bez tego ani rusz, niestety. Jednym słowem, dzisiaj mogę to otwarcie przyznać, masakra!

            Jeśli już masz w głowie obraz takiej pracy, to dodaj do tego jeszcze konieczność spłacania kredytu hipotecznego, inne zobowiązania i rachunki oraz koszty codziennego życia. Byłam wówczas już po rozwodzie i całość tych obciążeń należała do mnie. Szanse na sukces były znikome i faktycznie któregoś dnia dowiedziałam się, że bank wypowiedział mi umowę kredytową. Zanim to się stało to odbierałam codziennie mało przyjemne telefony z działu windykacji bankowej. Pojawiły mi się też inne zaległości w rachunkach. Jednym słowem niezły rollercoaster! Czułam wtedy, że stoję przed jakimś murem i bardzo chciałam znaleźć się po jego drugiej stronie, nie odnosząc zbyt dużych obrażeń. Zaczęłam szukać rozwiązań…